Hard genoeg gewerkt

Zo, de 3 maanden vrijwilligerswerk zitten erop. Ik heb gisteren mijn laatste werkdag gehad en nu is het tijd om nog even 4 weken optimaal te genieten. Ik blijf nog 2.5 week in Suriname en 3 maart vlieg ik naar Curaçao. Aangezien mijn vlucht daarheen om 7.15 's ochtends vertrekt en de taxichauffeur al heeft laten vallen dat we dan om 4.00 in de nacht vertrekken, is het programma voor de eerste dag ook al bepaald: lekker luieren op het strand!
Maar voordat het zover is staat er eerst nog een 4-daagse trip naar Voltzberg op de planning en 2 dagen kayakken over de Coesewijnerivier.

Ondertussen heb ik Elske en Elleke ook uitgezwaaid naar Nederland, maar eerst zijn we nog met z'n alle naar Galibi geweest, hier kun je zeeschildpadden sportten. Ons laatste tripje samen. Voordat we op Galibi aankwamen, zijn we eerst met de boot overgestoken naar Frans-Guyana. Even weer terug op Europees grondgebied. Het was meteen een heel andere sfeer dan Suriname. Nog steeds heel leuk, maar je merkte wel dat het al een stuk gestructureerder was, en ze rijden weer rechts en opeens praat iedereen Frans. En alles was weer in euro's.
We hebben daar een gevangenis bezocht, waar vroeger alle 'criminelen' van Frankrijk werden heen gestuurd, omdat Frankrijk helemaal schoon moest worden. Nu verstonden ze wel veel onder criminelen, want zelfs een jongetje dat een appel had gestolen is hier heen gestuurd. Het is dezelfde gevangenis als waar Papillon heeft gezeten en de film is daar ook gedeeltelijk opgenomen.

Daarna zijn we doorgevaren naar Galibi. Omdat het water nogal onstuimig was en er een flinke regenbui aankwam, moesten we onder het dekzeil zitten. Ook weer een aparte ervaring. Galibi zelf is mooi. In Suriname hebben ze nergens echt strand, maar hier wel. Helaas was het weer niet goed genoeg om er optimaal gebruik van te maken. In het dorp was vroeger een privé dierentuin. Deze bestaat helaas niet meer, maar de aapjes (super schattig) en neusberen (stuk minder schattig) zijn er nog. Je kon ze roepen en voeren en dan kwamen ze op je schouder/rug/hoofd/arm/hand zitten. Ze waren echt suuuuuuper schattig!

In de nacht was het tijd voor de zeeschildpadden.. Aangezien we hiervoor richting zee moesten varen, waren we afhankelijk van het getij. Helaas betekende dit voor ons dat we 3.30 `s nachts op zoek gingen naar de schildpadden. Dus wij midden in de nacht weer in het bootje, dekzeil over ons heen en varen maar. Helaas was het nu nog onstuimiger dan in de middag en halverwege de vaartocht heb ik mijn hoofd buiten het zeil gestoken; kots en kotsmisselijk. Bij het strandje aangekomen, bleek ik niet de enige. Iedereen was het er unaniem over eens dat dat dekzeil er op de terugweg niet meer kwam. Toen hebben we een rondje over het strand gewandeld, maar aangezien het alweer vrij snel vloed werd, moesten we weer terug. We hebben geen spoor gezien van een schildpad. Eenmaal terug bij de boot, hebben we nog bijna 2 uur moeten wachten totdat het water rustig genoeg was om terug te varen. Eenmaal terug nog even geslapen, de aapjes doei gezegd en terug naar Paramaribo gegaan.

In de week erna heb ik heel veel uit gegeten en afscheid genomen van Elske en Elleke. Het weekend erop ben ik naar Brownsberg geweest. Deze moest ik nog even inhalen, omdat ik de vorige keer ziek was geworden.
We reden eerst naar Berg&Dal (almost home!!) waar we van de kabelbaan gingen door de jungle. Super vet! Het waren 7 stukken, waarvan eentje waar je met 50 km per uur over de rivier zoeft. Je moest constant zelf remmen en helaas had ik bij één stuk te hard geremd, waardoor ik het platform net niet haalde. Er was wel voorgedaan hoe je jezelf dan terug moet hijsen naar het platform, maar in de praktijk was dit iets lastiger. Aangezien ik bijna bij het platform was, liep het touw een klein stukje omhoog, dus elke keer als ik de kabel losliet om te draaien, zoefde ik weer een stukje naar beneden. Uiteindelijk moest ik mezelf dus nog een aardig eindje over de kabel trekken, waardoor ik weer wat spierballen en buikspieren heb gekweekt. Het laatste stuk kabelbaan mochten we op de kop hangen. Gelukkig ging ik als laatste. Ik ben niet zo heel lenig aangelegd en je moest je benen in de lucht slingeren en op de katrol zetten voordat je ging. Uiteindelijk lukte het met hulp van de gidsen en eentje riep zelfs: en nu snel gaan, dan kun je nog op de foto! Yes, dankjewel -.-'
Daarna zijn we doorgereden naar Brownsberg, die we de volgende dag hebben beklommen. Dit was zwaar. Super vochtig en warm, eerst heel steil naar beneden, naar 2 watervallen. De terugweg viel echt tegen, het is niet een steil pad omhoog, maar echt klimmen. Ik was heeel blij toen we eindelijk terug waren.

En toen begon mijn laatste werkweek, heel raar. Dinsdagavond zijn we nog met het huis naar de bioscoop geweest. We gingen met de taxi, maar hadden een telfoutje gemaakt: 1 taxi voor 6 personen. Gelukkig kan in Suriname alles en meneer de taxichauffeur wist dan ook precies hoe iedereen moest gaan zitten, zodat het toch paste. Lekker knus op de achterbank ging de rit. Bij het eerste het beste stoplicht schijnt er ineens een groot licht vanachter de auto binnen. Uit reactie draaien wij ons allemaal om, om te kijken wat er is. Staat er een politiebusje achter ons! Hij was waarschijnlijk even aan het tellen hoeveel er eigenlijk in zaten.. Uit reactie bukt er eentje op de achterbank, vrij kansloos want ze hadden ons allang gezien. Wij lichtelijk in paniek, wat gaat er nou gebeuren, zouden we genoeg geld hebben voor een boete, we hebben geen ID bij....
En het enige wat de taxichauffeur doet is lachen en zeggen dat we rustig moesten blijven zitten. Hij zegt: in Suriname kan alles, zolang je maar netjes rijdt! In Nederland krijg je meteen boete, maar hier niet, hier ben je vrij! Oké.. doorrijden dan maar. Bij het volgende stoplicht rijdt het busje nog steeds achter ons en stoppen wij uiteraard achter nog een andere politieauto! Gelukkig gebeurt er voor de rest niets, maar de chauffeur heeft toch maar even een omweggetje gemaakt naar de bios..

De volgende dag heb ik voor het eerst in m'n leven een auto over de kop zien gaan. In Paramaribo gebeuren echt belachelijk veel ongelukken. Ik heb al heel veel auto's gezien die al gebotst waren. Ze laten hier dan de auto's ook midden op de weg staan, precies zoals het gebeurt is. Ze doen dit om fraude te voorkomen, mocht één van de twee partijen toevallig de politieagent kennen. Alleen zorgt dit vaak wel voor heel veel vertraging, omdat die auto's midden op de weg stil staan.
De botsing zelf heb ik niet gezien, ik was een beetje om me heen aan het kijken, maar ik kijk vooruit en in één keer gaat er een auto op de kop en de ander in de slip. Ik meteen remmen en allemaal omstanders kwamen ook meteen. Gelukkig kwam iedereen ongedeerd uit de auto. Toen ook de man uit de auto was geklommen die op z'n kop lag en die zich blijkbaar goed genoeg voelde om de andere man bijna te gaan slaan, ben ik maar weer snel verder gefietst.

Zelfs na 3 maanden blijven sommigen mij toch nog steeds verbazen. Bij ons op de hoek bijvoorbeeld zit een chinees, waar we heel vaak even wat boodschappen halen. Daarnaast zit een soort geldwisselkantoor of iets. Er zit in ieder geval altijd een bewaker binnen. Een boom van een kerel met kogelvrij vest, pistool, handboeien, pepperspray en dan in zijn hand nog een dik geweer waarvan de loop de grond raakt als hij hem gewoon om heeft hangen. Elke keer schrik ik hier weer een beetje van (vooral als ik bedenk waarom die daar moet staan) en elke keer als ik hem dan lichtelijk verschrikt aan kijk, glimlacht hij en zegt heel vriendelijk goedendag. Toch heb ik nog niet echt de behoefte gehad om vriendelijk terug te lachen...


Zo dat was weer een verhaal! Nu ga ik lekker genieten van mijn vakantie en zorgen dat ik nog even goed bij bruin, voordat ik weer terug moet naar het kikkerlandje!