Jaja, even hoor!

Deze woorden hebben we héél vaak gehoord de afgelopen twee weken. We zijn iets eerder terug gekomen uit de binnenlanden, maar het was ook goed zo. Het is echt op z´n Surinaams gegaan en er is heel veel gebeurd. Het wordt dus een lang verhaal ;)

Zondag
We zouden eigenlijk om 10.00 uur vertrekken, maar de avond van te voren werd dit gewijzigd naar 6.30 uur. Beetje jammer, maar achja, dan staan we maar wat eerder op. We werden met de taxi naar de straat gebracht, waar we werden opgehaald om naar Atjoni te gaan. Op deze taxi hebben we 2 uur zitten wachten, waarna ook nog zijn telefoon werd uitgezet en er dus een andere taxi geregeld moest worden. Hiervoor moesten we weer naar een andere straat. Daar eerst de hele straat doorgelopen opzoek naar een wc, want we moesten nog 3 uur rijden en die meneer was eigenlijk niet van plan om te stoppen. Uiteindelijk zijn we dan toch tegen tienen vertrokken richting Atjoni, in een hobbel-bobbel bus met een laag plafond, waardoor Elske en ik de hele tijd hobbel-de-bobbel met ons hoofd tegen het plafond knalden.

Uiteindelijk werden we afgezet bij een nieuwbouwcomplex in een stuk gekapt bos. Van de buitenkant zien de gebouwen (die af zijn) er heel mooi uit, maar van binnen is het echt nog kaal. Onze kamer had alleen 2 stapelbedden op een betonnen vloer. Met wat gordijntjes/vuilniszakken, waslijntje, klamboes, een tafeltje en drie stoelen zag het er gelukkig al iets beter uit.
Het is wel bizar, want het internaat zijn ze al vanaf 2008 aan het bouwen, maar het is nog steeds niet af. In sommige gebouwen zijn er zelfs alweer bomen aan het groeien!

Ook hebben we meteen de eerste avond al kennisgemaakt met de lokale beesten. Een spin zo groot als mijn hand in onze kamer. Aan één van de tieners gevraagd of ze ons kon helpen, loopt ze binnen en het enige wat ze zegt: oh dat is een kleintje' en gooit het beest zo naar buiten.

Maandag.
Vandaag konden we uitslapen en hoefden we nog niet echt iets te doen. Alleen moesten de tieners wel om 7.30 met school beginnen en slapen die boven ons, waardoor we al vroeg wakker werden van alle (bonkende) voetstappen en activiteiten. Daarnaast is de school pal naast het internaat en begint elke schooldag om 7.30 met het hijsen van de vlag en het zingen van het volkslied.
Na een ontbijtje dachten we even lekker op te frissen, maar helaas was er geen water meer. Dan maar naar Atjoni lopen: ingesmeerd, hoedje op, flesje water mee. De Surinamers hadden ons gezegd dat het wel een eindje lopen was. Nou, ik geloof dat als je doorloopt je in 10 minuten op en neer gelopen bent. Viel voor ons gelukkig wel weer mee! Er was daar ook nog een best grote supermarkt, dus even nog wat dingetjes gekocht en weer terug gelopen. De rest van de dag gevuld met hangen/slapen/liggen op bed/hangen etc.
In de avond werden we voorgesteld aan de tieners. Hun Nederlands is nogal gebrekkig en hun namen voor ons onmogelijk om te onthouden, dus veel contact was er niet.

Dinsdag.
Vanochtend hadden we om 9.00 uur een afspraak met de directeur van de school. Hier zouden we ook nog gaan helpen in de ochtend. Alleen was de directeur les aan het geven toen we kwamen en had dus geen tijd. Na schooltijd kon ook niet, want dan had hij honger en moest hij dus naar huis.. De onderdirectrice had wel tijd en uiteindelijk kwam het erop neer dat ik bij Nederlandse lessen ging ondersteunen.
Daarna nog even met de directeur van het internaat het schema van de kinderen doorgenomen. Dat is best druk!:
5.00 opstaan
6.30-7.30 ontbijten
7.30 -13.00 school
13.30 lunch
14.00-16.00 verplichte rusttijd
16.00- 17.30 studietijd
17.30- 18.30 vrije tijd
18.30 - 19.30 avondeten
19.30 - 21.30 studietijd
22.00 bedtijd

Om 16.00 uur hadden we dus onze eerste huiswerkbegeleiding. Alhoewel we dachten dat er niet veel zouden komen, moesten we toch in twee lokalen zitten, omdat één lokaal te veel chaos was.

Woensdag.
Vandaag de eerste dag op school gehad. Netjes om 7.30 aanwezig, waarna eerst het volkslied gezongen werd en de vlag gehesen. Toch wel mooi om een keer te zien. Sowieso wel apart om te zien hoe het hier gaat op school. Zo moeten de leerlingen bijvoorbeeld buiten het lokaal op de leraar wachten en vervolgens mogen eerst de meiden naar binnen en dan de jongens.
We moesten de MULO 1 ondersteunen. De docent Nederlands vroeg aan mij of ik de les ging verzorgen. Uhh, nee! Ik ben geen docent, daar heb ik niet voor geleerd! Na een paar uurtjes met de docent in de klas te hebben gestaan, kon ik weer naar huis. Daar kwam net de begeleider van het internaat aan: 'Ik moet voor een spoedvergadering naar Paramaribo en kwam morgen pas terug. Jullie hebben dus de verantwoordelijkheid vanavond'. Dus daar zit je dan met 40 pubers. En het zouden natuurlijk geen pubers zijn als ze niet fijn de regels gaan overtreden als de baas van huis is!

Donderdag
Aangezien wij alleen de MULO 1 gingen ondersteunen op school, had ik de eerste uurtjes vrij en bleef dus wat langer in bed. Sandra moest wel om 7.30 uur op school zijn en werd gestuurd on te halen. Elske en ik begrepen dit niet helemaal, want we hoefden toch pas later daar te zijn. Toen wij niet kwamen, heeft Sandra de wind van voren gekregen van de directeur. Dat wij hier zijn om hen te helpen en dat we niet zomaar konden doen wat we zelf wilden.
In de pauze zijn we met z'n 3e nog een keer in gesprek gegaan met de directeur. Ook hier begon het meteen: ja en jullie zijn hier om ons te helpen. We hebben al een docenten tekort en dan komen jullie ook nog eens niet. Jullie doen maar lekker wat jullie zelf willen, maar dat is niet de bedoeling, jullie zijn hier om ons te helpen! (dit alles zonder op te kijken van zijn formuliertje wat hij aan het invullen was) De directeur dacht dus dat wij stagiaires/docenten waren en dat we zo voor de klas konden worden gezet. Toen we hem eenmaal duidelijk hadden gemaakt dat we vrijwilligers zijn en niemand een docentenopleiding had, was het snel klaar: Jullie zijn geen docenten, jullie zijn vrijwilligers. Dan kunnen we jullie niet gebruiken. We hebben al een achterstand en die wordt hierdoor alleen maar groter.
Dus dan ben je 23 jaar en voor het eerst in je leven van een school gestuurd!

In de middag moesten we de sleutel halen voor het lokaal van de huiswerkbegeleiding. Alleen de mevrouw die de sleutel had, was niet thuis. Wij dus de begeleider van het internaat gebeld waar we nog een sleutel konden vinden. Ja, dat wist hij ook niet, die mevrouw moest thuis zijn! Toen dit niet zo bleek te zijn wist hij eigenlijk ook niet wat te doen. En daarbij vertelde hij nog even dat hij nog een nachtje in Paramaribo bleef, hij was te moe om terug te rijden.
Uiteindelijk hebben we een paar kids geholpen in de keuken, aan het enige tafeltje dat het internaat bezit op dit moment. En aangezien de baas nog steeds van huis was, was het die avond nog lang onrustig op het internaat van Atjoni...

Vrijdag.
Gelukkig is de begeleider van het internaat vandaag vroeg terug. Aangezien we niet meer naar school hoefde, hadden we weer vrij tot 16.00 uur. We zijn even naar het andere dorpje (Pokigron) gelopen. Een mooi dorpje aan de rivier. Bij de rivier hebben we nog even zitten kijken naar de mensen die er de afwas waren het doen/baden/vissen/kleren wassen. Alhoewel ze hun eigen taaltje hebben en we daar niks van verstaan, vielen wel af en toe de woorden 'docent' 'nederlands' 'wiskunde' 'engels'. We hebben maar niet eens meer de moeite gedaan om uit te leggen dat we geen docenten waren.
Om 16.00 wilden we starten met de huiswerkbegeleiding, maar toen we de sleutel gingen halen, zei de begeleider dat er vandaag geen begeleiding was; het was weekend.
Best jammer, want we gingen het weekend weg en als we dit hadden geweten, hadden we al eerder kunnen gaan!.

Zaterdag.
Weekendje weg! We hadden geregeld dat we naar Menimi gingen. Een ressort een uurtje varen op de rivier. 's ochtends stonden we klaar met al onze spullen en te wachten tot we konden gaan. Tot Sandra ineens gestoken werd door een beest en haar hele voet dik werd. Nog snel naar de dokter, maar daarna konden we gelukkig wel gaan!
Menimi is echt super mooi! Super uitzicht, lekker zwemmen in de rivier, hangen in de hangmat en genieten van het weer en de rust.De eigenaar heet Mandje en een bijzondere kerel. Hij heeft 23 kinderen bij 4 vrouwen en zegt op alles 'jaja' waarna hij begint te lachen. Kun je dus goede gesprekken mee hebben, met die man!
In de avond gingen we weer kaaimannen spotten en daarna naar een feestje in een dorp dichtbij. Dit leek ons wel leuk, totdat we daar stonden te dansen en ons werd verteld dat 'de kist' achter ons stond. Het bleek dus dat er iemand was overleden en dan gaan ze hier 5 dagen feesten om de kwade geesten weg te jagen. Toen we eenmaal doorhadden dat er iemand was overleden was onze feeststemming toch wel weg.

Het grappige was dat er op dat moment maar 2 andere gasten waren. Toen ze eenmaal begonnen te praten had ik al meteen door dat ze uit Limburg kwamen. Na wat vragen bleken ze uit Venlo te komen. Toevallig! Ik kom uit Lottum. 'Oh, wij komen oorspronkelijk uit Arcen en Velden'. (voor degene die het niet weten: dat ligt bij ons aan de andere kant van de Maas) En aangezien mijn moeder van Velden komt, kende ze haar ook, en mijn oma, en mijn opa, en mijn tante, en mijn oom, en mijn andere oom. (Voor de Brueren's: Twan Verbeek. Jullie hebben er blijkbaar bijna allemaal gewerkt)

Zondag.
Deze dag paste precies in het rijtje van afgelopen week. De heeeeeeeeeeele dag regen. Afgelopen nacht was het al gaan regenen en nou bleek er een gaatje in het dak te zitten. En helaas druppelde door dat gaatje het water op mijn bed en heb ik dus niet veel geslapen. (en ik vond het teveel werk om midden in de nacht naar een ander bed te verhuizen)
Het was dus een beetje een deprimerende dag.
Gelukkig hebben we in de middag, in de het kleine uurtje dat het droog was een eigen kalebas gemaakt. Echt super tof!

Maandag.
Laatste nachtje op Menimi gehad en vandaag vroeg eruit. We moesten om 8.00 uur op de basisschool zijn in het dorpje Pamboko, dicht bij Atjoni, dus we moesten nog een stukje varen. Alles ging natuurlijk weer op z'n Surinaams, dus we waren te laat bij het schooltje. De directeur én onderdirecteur waren net weg, dus toen konden wij ook weer gaan.
Eenmaal terug op Atjoni kwam de begeleider van het Internaat weer naar ons toe: Hij moest weer naar Paramaribo, want het eten is bijna op. Ze hadden nog maar eten tot woensdag. Dit moet hij krijgen van de overheid, maar die sturen niets, dus nu met hij naar de stad om er vaart achter te zetten. Hij kwam pas woensdag terug, maar als het niet lukt met het eten pas donderdag. En toen vertrok hij..

En als de begeleider weg is, komen de kinderen eigenlijk ook niet meer naar huiswerkbegeleiding. Er komen er hooguit 5 van de 40. En die komen dan niet netjes om 16.00 als het start. De eerste komt zo rond half 5 en als je net denkt dat je klaar bent, komt de volgende binnen..
En aangezien de huiswerkbegeleiding nog het enige is wat we moeten doen op een dag is het niet heel motiverend dat er bijna niemand komt.
Ach, we slapen iig wel genoeg hier! ;)

Dinsdag
In de ochtend zijn we cadeautjes gaan halen voor de kids. Zij hebben eigenlijk net zo'n kale kamer als wij hebben, dus hebben we wat spiegeltjes voor ze gekocht, een wasrekje en wat spelkaarten zodat ze wat spelletjes kunnen doen, want die hebben ze hier ook niet.
De opkomst van de huiswerkbegeleiding was vandaag 2, dus erg nuttig voelen we ons niet.
Daarnaast komt er vanaf deze week elke avond een mevrouw slapen, die dan `s avonds de verantwoordelijkheid heeft. Alleen is vanavond niet komen opdagen..

Woensdag.
De begeleider van het internaat is er, maar zonder eten. Hij was van allerlei spullen vergeten die hij nodig had om de zaken te regelen dus die kwam hij 'even' halen (3 uur heen + 3 uur terug). Vervolgens vertelt hij ook dat hij pas na het weekend terug komt.. en weg was hij weer.
We zijn even gaan praten met de 2 vrouwen die elke dag het middageten maken. Zij vertelde dat ze alleen nog voor 2 dagen eten hadden en als de overheid niks gaf het internaat moet sluiten! Ook vertelde ze dat ze er al bijna een jaar werken, maar nog nooit salaris hadden gehad! Wij stonden best wel te klapperen met ons oren. Dat het zo maar allemaal kan! Wij vonden het wel superstoer van die vrouwen dat die maar bleven komen, zonder betaald te worden. Dus zijn we ook nog cadeautjes voor hun gaan kopen.
Na dit alles waren we er eigenlijk behoorlijk klaar mee. Er zijn zoveel problemen en zo'n grote die wij helemaal niet kunnen oplossen. Daarnaast zijn we eigenlijk de hele tijd alleen in het internaat en weten wij ook niet precies wat we moeten doen. Het was gewoon alles bij elkaar, niks, maar dan ook echt niks is gelopen zoals het moest.
We hebben onze contactpersoon gebeld en een taxi geregeld.

Donderdag.
We kunnen naar huis! Een heel fijn idee na 2 zo'n weken!
De afgelopen 2 weken ook niet veel contact gehad met de kinderen, want ze durven bijna niet tegen ons te praten. Maar vandaag wilde iedereen toch nog met ons op de foto. Dat is wel superleuk, alhoewel wij geen idee hebben met wie we nou allemaal op de foto staan haha! De namen zijn echt onmogelijk.
In Paramaribo hebben we heerlijk gedoucht en `s avonds uit gaan eten. Wat heerlijk na 2 weken blikvoer!

Vrijdag.
Om de week toch nog goed af te sluiten ben ik samen met Elske naar één van de duurste hotels gegaan om te zwemmen. Daar hebben we het voor elkaar gekregen dat we nog gratig in de jacuzzi mochten. Om het compleet te maken hebben we nog een full body massage genomen, waarbij zelfs m'n billen zijn gemasseerd hahaha! Als afsluiter nog lekker een cocktail genomen. Het kostte wat, maar het was het meer dan waard na deze weken!